„Badenheim 1939” to sztuka o redukcji człowieka jako jednostki, o redukcji grup ludzkich. O przeznaczeniu i o wiecznej wierze w przyszłość. Niewyobrażalność spisku jest tak wielka, że nikt, najbardziej nawet ugodzeni, nie biorą pod uwagę, że tego rodzaju spisek może w ogóle zaistnieć. Naiwna nadzieja na „jakąś” możliwość egzystuje do ostatniego wypowiedzianego w sztuce słowa.

W austriackim kurorcie Badenheim słynącym z dorocznych festiwali muzycznych sezon 1939 rozpoczyna się jak zawsze. Właściciel miejscowej apteki obserwuje przybycie doktora Pappenheima, animatora festiwalu. Do hotelu zjeżdżają stali bywalcy, przedstawiciele żydowskiego zamożnego mieszczaństwa. Jest kwiecień, ludzie w cukierniach jedzą ciastka z truskawkami, po deptaku przechadzają się miejscowe damy do towarzystwa. Pierwsze ostrzeżenie to wizyta, jaką składają w aptece urzędnicy wydziału sanitarnego. Wkrótce na murach pojawiają się zarządzenia nakazujące wszystkim Żydom zarejestrować się na wyjazd do Polski. Badenheim zostaje odcięte od świata. Lecz wczasowicze w większości nie od razu widzą lub nie chcą widzieć narastającej grozy sytuacji – kłócą się, kochają i plotkują, targują się i narzekają, uporczywie nie dostrzegając nadciągającej katastrofy. Appelfeld opowiada powściągliwie, z ironią i zarazem czułością; misternie zbudowana opowieść posuwa się powoli, małymi krokami, z których każdy potęguje nastrój nieuchronności zagrożenia. Oto historia, lecz historia opisana z najbardziej przyziemnego poziomu, co paradoksalnie nadaje książce liryczną urodę, ale także intensyfikuje nadchodzącą tragedię.

Autor sztuki Aharon Appelfeld, urodzony w 1932 roku w Czerniowcach na Bukowinie, zaliczany jest do najwybitniejszych współczesnych pisarzy izraelskich. Jego matka zginęła z rąk nazistów; on sam jako dziewięcioletni chłopiec znalazł się w obozie, z którego udało mu się zbiec. W 1946 roku Appelfeld przedostał się do Palestyny, gdzie wstąpił do wojska. Ukończył Uniwersytet Hebrajski w Jerozolimie. Obecnie wykłada literaturę hebrajską na uniwersytecie Ben Guriona. Jest autorem wielu esejów, opowiadań i powieści, m.in. Be'et uw'ona ahat (W tym samym czasie, 1982), Katerina (1989), wyróżnionej National Jewish Book Award Mesilat barzel (Droga żelazna, 1991; polski przekład w przygotowaniu), Michre hakerach (Kopalnia lodu, 1997) oraz autobiograficznej Sipur chaim (Historia jednego życia, 1999). Książki Appelfelda, przełożone na dwadzieścia osiem języków, przyniosły mu wiele międzynarodowych nagród literackich.

Reżyser spektaklu Piotr Szalsza – urodzony 26 maja 1944 w Bytomiu artysta o wszechstronnych zainteresowaniach i osobowości twórczej: reżyser, scenarzysta, pisarz, publicysta, kompozytor, organizator projektów muzycznych, teatralnych i naukowych. Z wykształcenia muzyk, absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach (1962-1967). Prowadził wieloletnią działalność dziennikarską i muzykologiczną w prasie, radio, telewizji oraz w wydawnictwach specjalistycznych („Ruch Muzyczny”, „Poglądy”). Od 1983 mieszka na stałe w Wiedniu. W latach 1972-1996 był redaktorem i producentem kilkuset widowisk TV, programów muzycznych, filmów dokumentalnych i reportaży, z których najważniejsze to portrety m.in.: Paula Badury-Skody, Felicji Blumental, Alicji Boniuszko, Emina Chaczaturiana, Rosalii Chladek, Zdzisława Górzyńskiego, Adama Harasiewicza, Siegfrieda Palma, Louisa Lane, Witolda Lutosławskiego, Bolesława Mierzejewskiego, Krzysztofa Pendereckiego, Fryderyka Chopina, Karola Szymanowskiego. Wyreżyserował kilkadziesiąt koncertów symfonicznych, organowych, kameralnych oraz jazzowych.  Pracował w teatrach dramatycznych i operowych Warszawy, Gdańska, Gdyni, Kielc, Katowic, Wiednia i Moskwy. Autor muzyki do licznych spektakli teatralnych i telewizyjnych